"Wat weg moet, moet weg"
15 april 2019
Hij was nog niet zo gek lang met pensioen toen hij de huisarts bezocht. Niet voor prostaat- of plasproblemen, maar voor iets heel anders: schouderklachten. “Zo’n acht jaar daarvoor had ik spierreuma gehad. Ik had dezelfde klachten, dus vermoedde weer reuma te hebben”, licht meneer Driessen toe. Om te kijken of hij een ontsteking had, werd zijn bloed onderzocht. Zijn huisarts koos ervoor om ook meteen zijn PSA-waarde te controleren. “Wat op zich niet vreemd was, want die had ik al vaker laten onderzoeken, op aanraden van mijn vrouw.”
“De biopsie viel me alles mee”
Artrose bleek de oorzaak van zijn schouderklachten, maar er was meer aan de hand. De PSA-waarde in zijn bloed was te hoog. De huisarts stuurde Driessen door naar Diagnostiek voor U, in Eindhoven, daar werd zijn prostaat onderzocht door middel van een echo. “Op een scherm kon ik live meekijken.”
Op basis van die uitslag besloot de huisarts om Driessen door te sturen naar een uroloog in het Catharina Ziekenhuis Eindhoven (CZE), voor verder onderzoek. Daar werd, na een uitgebreid gesprek en een inwendig onderzoek, een MRI-scan gemaakt. “Omdat het erg druk was, vond deze zelfs op een zondag plaats.” Op de scan was een plekje te zien. De artsen besloten een biopsie uit te voeren. “Je hoort vaak dat dit heel vervelend en pijnlijk is, maar het viel mij gelukkig alles mee.”
In drie van de tien biopten werden kankercellen aangetroffen. In het gesprek met de specialist dat volgde, werden hem de verschillende behandelmethoden voorgesteld. Hij kreeg documentatie mee naar huis en werd door diverse specialisten en verpleegkundigen van het ziekenhuis geïnformeerd over de voor- en nadelen van iedere behandelmethode. Zijn nuchtere, pragmatische kijk op zaken maakte dat hij er al snel uit was hoe hij behandeld wilde worden. “Zonder dat ik nog maar iets gelezen had, dacht ik: ik wil geopereerd worden. Er zit een probleem en dat moet weg. Een operatie leek me de beste optie.” Een andere belangrijke overweging in zijn keuzeproces was dat je na een operatie nog wel bestraald kunt worden, maar andersom na een bestraling niet meer geopereerd kunt worden. “En ik houd van opties”, aldus de goedlachse Driessen.
Eenmaal terug in de spreekkamer van de specialist, vertelde hij voor een robot-geassisteerde prostaatverwijdering te kiezen. De specialist, die zijn dossier ondertussen met een team van urologen van Prosper had besproken, sloot zich daarbij aan. De operatie werd ingepland bij uroloog Eric Vrijhof. “En toen begon het wachten. Dat is verschrikkelijk.” Het ziekenhuis deed er alles aan om meneer Driessen zo snel mogelijk in te plannen voor een operatie in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen: de Prosper-locatie waar de Da Vinci XI robot zich bevindt. En met succes. Eerder dan aanvankelijk gepland werd hij geholpen.
“Alles werd keurig netjes verteld”
Voorafgaand aan de ingreep werd hij uitgebreid geïnformeerd door diverse specialisten van Prosper, over het verloop van de operatie, de eventuele gevolgen en bijwerkingen. Hij bezocht onder andere een bijeenkomst, met mensen die ook op de lijst stonden om geopereerd te worden. “Dat was prettig. Alles werd keurig netjes verteld. Hoe alles verloopt, en hoe je je daarna voelt. Ze lieten bijvoorbeeld ook een katheter zien. Heel duidelijk allemaal.”
Op een donderdag was het dan zover. “Ruim op tijd waren we bij het ziekenhuis. Mijn vrouw, dochter en zoon gingen mee.” Na een aantal uur zat de operatie erop. Het was goed gegaan. In overleg met meneer Driessen was de prostaat ruimschoots verwijderd, ondanks de toenemende risico’s op impotentie en incontinentie. “Wat weg moet, moet weg. Zo stond ik erin.” En dat was maar goed ook, want nadat het weefsel op kweek was gezet, bleek de tumor agressiever te zijn dan aanvankelijk werd gedacht en gelukkig radicaal verwijderd. Ook uroloog Eric Vrijhof, die de operatie uitvoerde, was blij dat meneer Driessen had gekozen voor het ‘oncologisch resultaat’, zoals Vrijhof het noemt. De kans dat ook alle kankercellen aan de buitenkant van de prostaat verwijderd waren, was daardoor een stuk groter.
“Het herstel is niet alleen fysiek, ook mentaal”
Meneer Driessen werd verteld dat het herstel zo’n zes weken zou duren. “Toen ik dat hoorde, vond ik het wel erg lang. Maar na vijf weken begreep ik het wel en dacht ik juist: nou, zes weken is best wel kort. Je moet namelijk niet alleen fysiek herstellen, maar ook mentaal heb je wat te verwerken.” Toch is het hele traject hem zeker niet tegengevallen. Dat heeft hij vooral te danken aan zijn nuchtere en realistische instelling. “Dat heeft mij ook verbaasd hoor. Het is nou eenmaal zo, dacht ik. Ik heb er het beste van proberen te maken.” Adviezen van deskundigen van het ziekenhuis hebben hem daarbij geholpen. “Vooral het advies: hoe beter je er in gaat, hoe beter je er uitkomt. Dat is echt zo.”
Inmiddels werkt Driessen weer één dag in de week bij zijn oude werkgever, die zijn expertise goed kon gebruiken en hem na zijn pensioen terugvroeg voor een dag in de week. “Daar was ik voor de operatie al mee begonnen en heb ik inmiddels weer opgepakt.” Ook oppassen op zijn kleinkinderen doet hij weer met veel plezier. Ondertussen staat hij onder controle van het ziekenhuis, want zijn operatie heeft (ten tijde van dit interview) slechts enkele maanden geleden plaatsgevonden. “De eerste bloedonderzoeken waren positief. Nu hopen dat het zo blijft, maar ik zie het positief tegemoet.” Spannend vindt hij het wel, maar Driessen kijkt ook hier nuchter tegenaan. “Ik kan me er druk om maken, maar ik kan er toch niets aan doen. Het zal nog wel een tijdje spannend blijven. Ook dokter Vrijhof is daar eerlijk over geweest, wat ik bijzonder waardeer. Want we kunnen er allemaal wel ingewikkeld over doen, maar het is zoals het is.”